Brązowienie tui
Tuja, czyli żywotnik, to jedna z najbardziej znanych roślin iglastych. To krzewy wieloletnie, odporne na pogodę, ale też chorują. Brązowienie igieł tui to najczęściej obserwowany objaw chorobowy tych roślin. Może być to objaw niewłaściwego nawożenia. Warto jednak wiedzieć, że choroby tui mogą być wynikać zarówno z niewłaściwej pielęgnacji, jak i mieć pochodzenie grzybowe.
Zazwyczaj są trzy przyczyny objawów chorobowych: grzyby, brak wody albo przymarzanie.

Grzyby powinno się potraktować środkami chemicznymi. Można też zadbać o ziemię, na której rośnie tuja, żeby grzyby tak szybko na niej się nie rozwinęły. Dla drzew i krzewów iglastych najbardziej odpowiednia jest gleba kwaśna, o współczynniku pH od 4,5 do 5, czasem 5,5. Nawet regularne nawożenie nic nie pomoże, jeżeli podlewamy rośliny wodą prosto z kranu, mocno chlorowaną. Takie podlewanie powoduje, że wypłukiwane są wszelkie mikroelementy, a gleba staje się coraz mniej korzystna dla wzrostu i rozwoju rośliny. Mogą pojawić się grzyby.

na żywotniku może pojawić się przędziorek. To szkodnik z rodziny pajęczaków. Pojawia się na tujach częściej niż popularna mszyca. Przędziorek wysysa z rośliny soki. Powoduje, że ta usycha. To dlatego tuja może brązowieć. Istnieją sposoby, aby pozbyć się tego szkodnika. Są chemiczne środki owadobójcze, które zwalczają wszystkie stadia rozwojowe przędziorka, a więc jaja, larwy i dorosłe osobniki. Szkodniki można także wytępić, stosując środki wyprodukowane na bazie wyciągów z cukru albo oleju. One sprawiają, że pasożyty nie mają lub mają, ale ograniczony, dostęp do powietrza. Mają też utrudnione poruszanie się ze względu na lepką, kleistą powierzchnię. Przez to, że nie mogą swobodnie się ruszać, nie mogą łatwo korzystać z pokarmu. To powoduje, że szkodniki znikają z miejsca, które zaatakowały.

Wewnętrzne zbrunatnienie główek kapusty
Główną przyczyną wewnętrznego brunatnienia główek kapusty i zamierania liści sercowych jest deficyt wapnia w najmłodszych częściach rośliny. Choroba występuje na warzywach kapustnych: kapuście głowiastej, brukselskiej, pekińskiej oraz na kalafiorach.

Objawy chorobowe obserwuje się podczas całego okresu wegetacji. Na obwodzie najmłodszych liści sercowych, u roślin zaatakowanych we wczesnej fazie wzrostu, pojawiają się jasnobrązowe nekrozy stopniowo czerniejące. U starszych roślin, zbrunatnienie widoczne jest wokół głąba dopiero po rozcięciu główki. Po zbiorach, choroba nie rozwija się dalej, może jednak dojść do wtórnej infekcji bakteriami powodującymi mokre gnicie wnętrza główek kapusty. Niektóre odmiany warzyw kapustnych wykazują wyższą podatność na tę chorobę. Należą do nich głównie odmiany średnio późne i późne, o delikatnych liściach wewnętrznych, tworzące duże i zbite główki. Na kapuście brukselskiej symptomy występują strefowo, na różnej wysokości głąba, a jest to uzależnione od długości okresu suszy lub innych czynników mogących wywołać chorobę w danym okresie wegetacji.

Chorobie sprzyjają stresowe warunki wzrostu w okresie wegetacji, np. długotrwała susza, przenawożenie azotowo-potasowe, a także bardzo szybki wzrost roślin po okresowych opadach deszczu lub nawadnianiu i kolejno następującej suszy.

Parch na drzewach owocowych

Objawia się on oliwkowo-szarymi, aksamitnymi plamami, występującymi na liściach. Na owocach pojawiają się ciemne, okrągłe plamy. Parch jest najgroźniejszą choroba jabłoni. Dla ochrony drzew warto stosować produkty miedziowe. preparaty oparte na kaptanie, a do zwalczania parcha polecane są produkty dodynowe oraz środki oparte na związkach triazolowch. Parcha oraz mączniaka prawdziwego jabłoni zwalcza się przez kilkakrotne opryskiwanie chorych drzew. Na choroby wywołane przez grzyby bardzo skuteczne są specjalne opryski. Zabieg należy powtórzyć trzykrotnie.

Szara pleśń na roślinach ozdobnych

Powoduje ona, że pąki kwiatów gniją i obumierają, a na łodygach, ogonkach liściowych i liściach występują duże brunatne plamy. Choroba ta atakuje głównie po okresach deszczowej pogody. Aby zapobiec wystąpieniu szarej pleśni, należy stosować grzybobójcze środki ochrony roślin lub gdy choroba się pojawi, bezpośrednio po zauważeniu objawów. Rozwój szarej pleśni można ograniczyć unikając zbyt dużego zagęszczenia roślin oraz ich zachwaszczenia. Z nasadzeń usuwać i palić silnie porażone rośliny lub ich fragmenty, szczególnie z objawami zarodnikowania. Nie dopuszczać do nadmiernego zwilżenia roślin, szczególnie przed nocą.